Rennend de crisis te lijf

‘It is an old and ironic habit of human beings to run faster when we have lost our way’

~ Rollo May

01 – 02 – 2012|  Het is niks nieuws. Dit schreef Rollo May al in 1969. In tijden van crisis gaan we nog meer activiteiten verzinnen, nog harder rennen, weg bij de daadwerkelijke issues. Hupsakee, aan de slag, in de oplossing. Ik zie het om me heen zowel op individueel niveau als bij grote multinationals. We verzinnen heel veel projecten en gaan aan de slag. Tijdelijk de handen in elkaar slaan, aan het werk om de klus te klaren, geeft ons het idee dat we nuttig bezig zijn. Dingen doen geeft ons het gevoel van controle en macht over de situatie. We werken gewoon harder. Achter problemen aanrennen en deze oplossen geeft ons letterlijk een adrenalinestoot. Dat is verslavend. Steeds weer die kick. Urgentieverslaving noemt Stephen Covey dit. Druk ‘doen’ en het druk hebben geeft bovendien aan dat je wel belangrijk moet zijn. Alleen maar voordelen dus.

Maar doen we de goede dingen? Gaat al dat doen eigenlijk wel de goede kant op? Als we doorrennen, waar komen we dan uit? Actief gedrag is vaak verbloemde passiviteit. Het is een excuus om de feiten niet onder ogen te hoeven zien en geen verantwoordelijkheid te hoeven nemen voor de dingen die er echt toe doen. We geven oude antwoorden op nieuwe problemen. Maar misschien zijn we verdwaald en is het handiger om dat toe te geven. Stil staan, om je heen kijken waar je eigenlijk bent en even wachten is dan een beter antwoord. Verduren dat je het even niet weet. Misschien wel de weg vragen. Dat is ook spannend. Hoe dealen we met die onzekerheid? Komt er dan wel iets? Om nieuwe antwoorden te vinden moeten we rigoureus breken met onze verslaving. Het vraagt moed om stil te staan en keuzes te maken. En een paradigmashift: stil staan als actief gedrag. Dat is waar leiderschap over gaat.